Okuduğunuz zaman bir ürperti içinizi sarıyor. 92 de üçüncü sayfada sonlanmış bir trajedi. Burda ilk yüzünüze vuran yetimhane olayları, orada yaşadıkları,onlara yaşatılanlar. Hep ya bu olmasaydı acaba ne olurdu derken buldum kendimi. Ali ve Ramazan kimsesizliklerini birbirlerine olan aşkları ile unutmaya çalıştılar. Ama ikisininde bildiği bir şey vardı, sonları mutlu değildi.
Olmadi olamadılar ne öldüklerinde ne daha sonra kimse bu çocukların nedenlerini düşünmedi...
