Hayat işte. Hep olamayacağını bildiğin hemen her şeyin hep olacağını sanarak sanki hep olacakmışsın gibi geçirdiğin zamanı belirsiz bir anda tüketip yok olmak. Farkında olduğumuz halde farkında değilmişiz gibi yaparak. Katlanamayız çünkü. "Anda kal" diyorlar bana. Hangi anda? 8 yaşımdaki mi? 17 yaşında iken oturduğum o sahili mi? Boğazı tepeden parktan seyrettiğim günde mi? Hangisinde? Mutlu olduğum bir anda mı? Geçti? Geçer. Her şey geçer. Bir bir yitiriyoruz. Eksiliyoruz. Hatırladığım güzel anlar, muhteşem insanlar gidiyor. Aklımda bana anlattıkları, öğrettikleri, hissettirdikleri kalıyor. Üstümde parçaları ile daha da hızlı gitmeye başlıyorum sonra.Çok daha hızlı. Çok. O kadar hızlı ki aynamda görmeye başlıyorum kafamın içindekileri. Kaçmıyorum da aslında ama önümde durmasından iyidir. Sonra eve geliyorum. Kendimi korumaya alıyorum. Kafamın içine tıkıştırılmış bunca şeyin sorumluluğuyla, yavaşlamam hatta durmam gerek bir noktada. Hep eve gelirim ben. Bana öğretileni yaparım hep. Ne yapabileceğimin önemi yok. Ben, bana öğretileni yaparım. Çünkü güzel öğrettiler. Bana iyi şeyler öğrettiler. İyi insanlar sardı çevremi ve iyi niyetle beni daha iyi biri yapmak için emek verdiler. Ömrüm boyu onlara layık olmaya çalıştım. Bana öğrettikleri değerleri korumaya çabaladım. Elimden geleni yaptım işte. Şimdi onlar gidiyor. Ben kaldım. Bana bıraktığınız ne varsa yaşatmaya çalışacağım.
·
79 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.