Tarihte tarımla uğraşan tüm halklar gibi, Mısırlılar da enerji ve besini büyük ölçüde tahılların sağladığı bir beslenme düzeniyle ayakta duruyorlardı. Tahılların başlıcası -daha sonraları yola gelmez Romalı işçilerin karnını doyuracak buğdayın kaynağı, "buğday ambarı" verimli Nil topraklarında- arpaydı. Göründüğü kadarıyla tarımı en erken baş lamış olan ve herhangi bir buğday türünden daha ucuza gelen arpa, fi ravunlar Mısır'ında yaşayan alt sınıf l arın ana besin maddesi olmak yanında, içkisinin de kaynağıydı. '9 Buğday türleri arasında düşük nite likli bir tür olan Triticum dicoccum (gernik buğdayı), Ptolemaios süla lesi zamanına kadar en çok kullanılan türdü. Lapası yapılıyordu ya da kabuğundan ayırmak için havanda dövüldükten sonra el değirmeninde öğütülerek un elde ediliyordu (Resim 19). Seçkinterin sofrasında kulla nılacak ince elenmiş unları elde etmek için saz ya da kamıştan ince elek ler kullanılıyordu. Kişinin yaşamdaki konumu ne olursa olsun, çok sayı da ekmek çeşidi yalnızca bu dünyada değil, (ölü gömme törenlerinin kanıtladığı gibi) öteki dünyada da yaşamın dayanağı sayılıyordu, ayrıca tapınakların en gözde adaklarındandı. O ne çeşit bolluğu! Her tatta, her biçimde ekmek!.. Küle gömülmüş, sıcak bir taşa ya da bir tandırın iç yüzüne şaplatılmış yassı, mayasız arpa ya da buğday bazlamasından tutun da, çok özenle hazırlanmış, kimi zaman dinsel duygular uyandır6an piramit ya da bir yaratık biçimi verilmiş kalıplarda pişirilmiş buğday unundan somunlara dek ...
Sayfa 61Kitabı okuyor
·
241 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.