İnsan olmak..
insan olmak; "yetmeyi ve yetinmeyi bilmekle başlar " demişti. aşkın sultanı,
kendi ruhaniyetimle, kahırlandığım vakitlerden bir süre sonra anladım, anlatılmak isteneni.
halinin bilincinde olup, gün doğumunda serden geçenleri, bilirim.
güneşin tebessümlediği yöne uzanmak istedi yüreğim.
insanın yetişeceği yerler olur, gecikmek istemediği hayatlar.
omuzdaş arar yüklerine.
günün sonunda, gözyaşlarını özgürce pâye edebilecek bir gönül arar.
yağmalanmayacak bir gönül işte...
mevcut bir sapanın ucunda, öfkeyle yontulmuş adalet gibi..
şunu iyi bilirim...
bir arpa boyu yol katedenler, umduğundan vazgeçmeyenlerdir.
ama ben vazgeçmek mecburiyetindeyim.
çünkü yüklerim ağır.
aradığımı bulmaya çalışırken, kaybolmaktan korkuyorum.
hakikatin sözleri saf gönüllerde baki kalırken,
ben kendimi esirlediğim sandalın küreğini çekmekteyim.
hâl böyleyken düş kurmak pek muzdarip.
benden bu kadar artık.. çok yorgunum..
Güneş yakaladı, ama yakmadı beni napalım.
R. k..
·
86 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.