Gün ışığını hiç görmemiş köre, doğanın ezgilerini hiç dinlememiş sağıra, ruhunun sesini hiçbir zaman dile getirememiş ahmağa üzülüyorsunuz da edep gibi yalancıktan bir bahaneyle, mutsuz dertli kadını deli eden, elinde olmadan iyiyi görmesini, Tanrı’yı duymasını, inancın ve aşkın saf dilini konuşmasını engelleyen bu gönül körlüğüne, bu ruh sağırlığına, bu bilincin dilsizliğine üzülmek istemiyorsunuz.
Sayfa 21 - VenedikKitabı okudu
·
497 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.