Salam, Hanya Yanagihara.Bitirdim əsərini. Ya da o məni bitirdi, əmin deyiləm. Boğazım quruyub. Su içsəm, pis olmazdı. Amma içmək istəmirəm. Keçməyəcək, bilirəm. Ən azından indilik.
Sənə xitabən yazdım bunu, çünki səndən nifrət etdiyimi demək istəyirəm. Bilirəm ki, bu sənin üçün çox da böyük anlam daşımayacaq, lakin mənə fərq etmir. Məndən kilometrlərlə uzaqda, illər öncə ortaya qoyduğun bir əsərlə ürəyimi bu şəkildə parçaladığın üçün, qarşılaşmağa cəsarət etmədiyim gerçəkləri sevdiyim obrazların timsalında üzümə şillə kimi vurduğun üçün, xoşbəxt sonlara inanmadığım halda mənə ələ salacağım bir xoşbəxt son vermədiyin üçün səndən ölümünə nifrət edirəm, amma sayğım da sonsuzdur. Hətta bəlkə, bir gün bağışlayaram səni. Bəlkə, çox uzun müddət sonra, bəlkə, elə bu yazının sonunda. Mənim üçün yerləri hər zaman bambaşqa olacaq insanlarla tanış oldum sayəndə, nə də olsa. Gerçək həyatda var olmasalar, hər birinə qəlbən yas tutacaq olsam belə.
Bilmirəm, hansının başına neçə dəfə sığal çəkdim oxuduqca. Övladlığa götürüləcəyinin, bir ailəyə sahib olacağının xəyalı və həyəcanı ilə həmin gün əlindən gələn hər şeyi edən, sonra yenə monastıra qaytarılan, "mən harada səhv etdim?" deyərək özünü günahlandıran, bundan sonra da başına nə gəlirsə gəlsin, ətrafındakılarda yox, sadəcə və sadəcə özündə günah axtaracaq olan Jude'u nə ara qucaqladım, bilmirəm. Sevmir qucaqlanmağı, amma mən də dayana bilmədim o an. Harold və Julia kimi sarıldım ona və çox istərdim ki, mənim xəyalən sarıldığım kimi həmin gün kimsə sarılmış olaydı ona. Ümidlərinin tükənməsinə izin verməsinlər, öz valideynlərinin onu tərk etməsinə səbəb olacaq heç nə etmədiyini, onun ucbatından olmadığını desinlər istərdim.
Amma sən istəklərimi puç etdin, Yanagihara. İncitdin Jude'umu, ona və mənə sonralar yeni ümidlər bəxş etsən belə, təməlimizi özünənifrətlə qoydun. Bir az xoşbəxt hiss etdikmi, yerdən yerə vurdun bizi, Jude'un beynindəki kaftarlardan onunla bərabər qurtulmağa çalışdım, qaçdıqca qaçdım, əllərini var gücümlə, möhkəmcə tutdum, heç buraxmamaq istədim, amma sona kimi özümlə gətirə bilmədim, bacarmadım, bacarmadım. Ağladım zamanla, Willem kimi ağladım, mən də Willem kimi yaralar açdım özümdə, "bax, Jude, bax, özünü cəzalandırdıqca mənə nələr yaşadırsan" dedim, hətta qışqırdım. Səssizcə qışqırdım, qulaqları batıra bilməyən səsim içimi dəldi dələ bildikcə, amma dinləmədi Jude - nə məni, nə Willemi. Willem'i, mənim sevimli Willem'imi dinləmədi.
***
"Xoşbəxtsənmi?" - deyə soruşdu bir dəfə Jude'dan (sərxoş idilər hər halda).
"Xoşbəxtlik mənlik deyil, deyəsən", - dedi Jude nəhayətində, Willem ürəyi istəməyən bir yeməyi təklif etmiş kimi. "Amma tam sənlikdir, Willem."
***
Jude bizi dinləmədi, amma mən Willem'lə çiyin çiyinə dinlədim Jude'un hekayəsini. Onunla bərabər nəfəs ala bilməyəcək hala gəldim, Caleb'in Jude'a keçmişdən qalan hansı travmalarını təkrar-təkrar yaşatmış olduğunu eşidəndə onunla bərabər sarsıldım, titrədim. Willem'in ondan qalmasını istədiyi, onu itirməkdən qorxduğu hər dəfəsində qardaşı Hemming'i onunla bərabər düşündüm, yasımı və göz yaşımı təzələdim, sonra isə pıçıltıyla, kiminsə eşitməsindən qorxduğum üçün yox, dediklərimin gücünə özüm də güvənə bilmədiyim üçün lap asta səslə "etməz o bunu, Willem" dedim. Sakitləşdirdim onu, inandırmağa çalışdım. İnanmağa çalışdım.
***
"Getmə", - dedi Jude'a yuxuya gedərkən. "Tərk etmə məni."
"Tərk etmərəm", - dedi Jude, tərk etməyəcəyini bilirdi.
***
Beləliklə, bir yerdə inandıq xoşbəxt ola biləcəyimizə. Jude'u xilas edəcəyimizə bir yerdə inandıq, bütünlükdə bacarmazdıq bəlkə, amma az-az da olsa, həyatını yaşanılacaq hala gətirəcəkdik, alınacaqdı bu. Anlayırsanmı, Yanagihara? Məndən nəyi aldığını görə bilirsənmi? Ürəyimi söküb aldın sən, Willem'ə o lənətə gələsi "fuhuş kırmızısı"nı aldıranda. Xoşbəxtlik illərinin əvəzini çıxdın, cəzalandırdın hamımızı.
Mən necə unudum, bütün qətiyyətsizliyinə rəğmən, içlərinin ən uzaqgörəni, ən həssası olan Malcolm'u? Əslində çox böyük yaxşılıqlar edərkən bunları hər dəfə önəmsiz, kiçik detal halına gətirməsini, onun özünəxas təvazökarlığını necə unudum? Ya da necə unudum, etdiyi hər səhvdə özündən addım-addım uzaqlaşan, narsistliyininin çöküşünü rəsm edərək hər kəsdən öncə ölmüş, özündən yeni bir insan yaratmış JB'ni? Yalnız qalmayacağına əminkən, sonda yalnızlığa məhkum olan JB'ni...
Hər birində bir parçam vardı, Yanagihara, öz övladlarım, öz dostlarım, öz sevgililərim kimiydi onlar, heç birinin saçının tək telinə qıya bilməzdim mən. Mən qıymazkən sən qıydın, sanki çox möhtəşəm həyatım, az dərdim varmış kimi yenilərini hədiyyə etdin mənə. Yazdıqlarının bir səhifəsi sevindirirdisə, on səhifəsi incidirdi, necə bir insafsızlıq idi axı bu?
Ancaq mən yenə də boyun əyməyəcəm yazdıqlarına. Bax, buraya bax, bu tərəfə. Hə, bax bura. Jude və Willem yanımdadır, görürsən? Təbii ki, görürsən, ən az məni gördüyün qədər. JB'nin çəkdiyi son portretdəki kimidir Willem, başını yana çevirərək gülümsəyir Jude'a. Özəl bir üz ifadəsidir bu, sadəcə Jude'a özəl. Jude isə həmişəki kimi fərqində deyil (fərqində olsa da, ona özəl olduğunu anlamaz), amma üzü gülür onun da. Gülərkən əli ilə ağzını qapayar, adətən. Bu dəfə isə unudub, kaş həmişə unutsa. Onu bu cür ürəkdən güldürən əsas səbəb JB'nin əsəbi halıdır. Klassik JB. Yenə Malcolm'la sözləri tərs gəlib. Dirəşdikcə dirəşəcək, zavallı Malcolm'u çürüdəcək, amma mizahından da qalmayacaq. Ta ki bir azdan yaşayacaqları fərqindəliyə kimi.
***
"Damdan aşağı tullandınız?", - dedim ona. "Övladım, ağlınızı itirmişdiniz?"
"Çox gözəl hekayədir", - dedi. Üzünə təbəssüm yayıldı. "Danışım?"
"Lütfən", - dedim.
Danışdı.
***
Bir neçə dəqiqə sonra qapıya doğru gedəcək və kilidli qaldığını görəcəklər. Ətrafda insanı iliklərinə kimi dondura biləcək bir hava varkən bu, heç də yaxşı deyil, damdayıq çünki. Hamısı da mənim kimi "möhtəşəm dərəcədə" ehtiyatlı olduqları üçün telefonları evdə, isti paltolarının cibində qalıb, özləri isə üşüməkdədirlər. Çarəsizcə qışqıracaqlar kömək üçün, təbii ki, gələn olmayacaq. Belə baxanda damda qışqıran dörd oğlanı axı kimdir ciddi qəbul edən? Biz də məcburən Jude'u aşağı salacağıq, pəncərənin qıfılını açsın, oradan evə daxil olsun deyə, çünki sadəcə o aça bilir qoyduğu qıfılları. Yaralı qolları ilə düşəcək aşağı, həyatı boyunca onu qovalamış iztirablar bu anda da əl çəkməyəcək ondan, qolları ağrıyacaq, amma qurtulacaq Jude. Tezcə qıfılı açacaq, qıfılın ardında isə düşündüyünün əksinə, bir ev olmayacaq.
Gözləmədiyi bir çox şey var özü ilə dünya arasındakı bu qıfılın ardında - başda xoşbəxtlik olmaqla. Şəfqət dolu Harold və Julia, sevimli Andy, sadiq Richard var orada. Fənər Köşkü var orada, Malcolm'un maketləri, JB'nin sərgiləri, Willem'in filmləri və Jude'un qələbələri ilə sonlanacaq saysız-hesabsız məhkəmələr var. Öncə Jude, sonra isə digərləri heyranlıqla izləyəcəklər bu mənzərəni və hamısının üzünə o işıltılı gülümsəmə yayılacaq. Ən gözəl təbəssüm Willem'inki olacaq, ən utanqacsa Jude'un. Mənsə qıraqdan seyr edəcəm onları, tək-tək diqqət edəcəm cizgilərinə. Tək bir detalı belə qaçırmamağa çalışacam.
Çünki bilirəm ki, gözlərimi qapadığım anda gedəcəklər.
Və həmin andan etibarən darıxacam onlardan ötrü. Öz doğmalarımı itirmiş kimi darıxacam həm də (elə deyilmi ki?). Ancaq təsəllilərim də bitməz mənim. Sevinirəm onları tanımış olmağıma. Onlar məndən bir parça daşıdığı kimi, mən də onlardan bir parça daşıyıram artıq.
Buna görə, sadəcə buna görə səni bağışlayır və təşəkkür edirəm, Yanagihara. Hər şeyə rəğmən. Bütün incikliyimə, qəlbiqırıqlığıma rəğmən.
Əlvida, Willem.
Əlvida, Malcolm.
Əlvida, Jude.
Əlvida, JB.
Sizi sevirəm, uşaqlar.
Ən az Dunbar qardaşları sevdiyim qədər.