En son İrade Terbiyesi'ni okurken böyle hissetmiştim. İrade Terbiyesi sevilen bir kitap ama bana göre bomboş, basit ve gereksiz motivasyon cümleleriyle dolu bir eserdi. Mutsuz olmanın felsefesini okuyacağım zannettim ama bu felsefe o felsefe değilmiş. Bu felsefeyi benim on iki yaşındaki yeğenim de yapar. Eser o kadar basit ki üç cümleyle özetleyebilirim:
- Mutsuz olmak mutluluktan daha iyidir çünkü mutluyken keyfimiz yerindedir yaratıcı değilizdir.
- Mutlu olmayın, olacaksanız da az olun.
- Mutlu olmaya kafayı çok takarsanız mutsuz olursunuz.
Bitirmemle pdf i silmem bir oldu. Basit eserler kadar sevmediğim bir şey varsa o da bu eserlerin çok sevilmesi. Misal Kuyucaklı Yusuf, Dönüşüm...
Yazarın beni düşünmeye sevk etmesini istiyorum, bildiklerimizi tekrarlayan eserler bana hitap etmiyor, çok sıkılıyorum. Yani en azından felsefede bu benim için böyle. Ama tabiki her yazar, eser bunu vadetmek zorunda değil. Duygularımıza tercüman olan, hissettiklerimizi bizden daha iyi açıklayan çok güzel kitaplar da var. Ya da hiçbir şeye tercüman olmayan, felsefi kaygı da gütmeyen pembe dizi izliyor gibi okunan eserler de var. Ben bu kitaptan felsefe beklediğim için böyle bi yorum yaptım.
(Artık inceleme yazmak istiyorum eserden daha iyi verim alırım diye düşünüyorum, çok üşengeç olduğum için incelemeyi okuyacakların beğenisi çok da umrumda değil, sevgiler)
