Kenar mahallelerden birindeyim, akşam ayazı çökmüş. Sokaklar günün yorgunluğunu sırtlanmış, üç kuruş ekmek parası için İstanbul’un zenginlere ait deniz kokan semtlerinde çalışıp akşam fakirhanelerine dönmeye çalışanlarla dolu. “Bozaaaa….” Sokakta atıştıran kar taneleri saçlarımda birikirken, boza ve leblebi ne iyi gider şimdi. Leblebi deyince Leblebi Hanım’ı anmadan geçmek olmaz, Aynalı’nın sarı saçlı melek kalplisi. Köşeden Kalender görünüyor. Belli ki yine Gülsüm’le kavga etmiş. Ne olacak bu çiftin hali? Neyse ben gidip Yetim’e bakayım. Gözlüklü Müdür yine ne ağır işler vermiştir şimdi. Ne mendebur adam şu gözlüklü. Yetim’i bilmez miyim, Gülten Hoca’nın hatrı olmasa bir gün durmaz orada. Geçen gün Zeynep ve Melek’i görünce heyecandan eli ayağı dolanmış da etmiş bir densizlik, o kadar gülecek ne var… Fuat Bey’in karakterleri ile gül gibi yaşayıp gidecektim şurada, ne var? O da onları ete kemiğe büründürüp bir kitap kurduna emanet etmeseydi Bendeniz James Joyce’da kendisi değil miydi ki koskoca James Joyce’u mezarından çıkarıp İstanbul’a getiren. Şimdi ben de bu samimi, sıcak roman kahramanları arasında yerimi almışım, sorgulamışım kaderi…

AynalıFuat Sevimay · İthaki Yayınları · 2021198 okunma

·

109 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Elvan