Sessizlik açtırdı gözlerimi. Yatakta doğruldum. Karanlık gökyüzüne baktım pencereden. Uykularımda bile düşünceme yuva yapan bu hikayeyi “Hepsi sadece metafor, sadece birtakım kavram yığını...” diye zihnimden kovmaya çalıştım. Tam o sırada arkamdan ince bir ses duyar gibi oldum. İrkildim. Kumandandı bu. Apaçık onun sesiydi. Onu göremesem bile
Kitapta baş karakterin sevgilisinin arayıp artık görüşmek istememesi ve sebep olarakta kızının soluksuz uyuduğunu göstermesi yazarın “ karanlıktan sonra” kitabındakı olaydı. En çok o dikkatimi çektii sonlarda
Gerçekten çok dikkatli bir okursunuz. ^^ Murakami'nin romanını okurken onun diğer romanlarıyla bağlantı kuran tek kişi olmadığımı bilmek rahatlatıyor beni. :)
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.
