Bu kitabı daha okurken şöyle dedim: “ilk yüz sayfayı anlamak için sonraki yüz sayfayı okumak gerekiyormuş” . Sonra 200lü sayfalara gelince şöyle : “haaa.. şimdi oldu”
Çok az kitabın sonunda tüylerim diken diken olur. Bu kitabın son sayfasını okurken bir yandan “lost on you” dinliyor olmak bu girift psikolojiye beni de cekti aldi goturdu..
Galiba hala ordayim.
Gece sen kimin kızısın?
