Bohumil Hrabal benim daha önce okumadığım bir yazardı ve tanışma kitabım oldu. Karakter Haňta’nın deyimiyle çoğu cümlesini ağzımda bir şeker varmış gibi yavaş yavaş tadını alarak tekrarladım zihnimde. Sarsıcı bir yolculuktu benim için; belki de Haňta’nın bu kadar yalnız bu kadar sevilmemiş olmasına katlanamadım. Sayfaları geçerken ne zaman bir yaşam belirtisi gösterecek, ayağa kalkıp öfkelenecek, bağıracak tutkuyla sevecek diye bekledim durdum.
Haňta’nın tüm tutkusu kitaplar…
Bölümlerin çoğu aynı başlıyor; otuz beş yıldır kağıt preslediğini söylüyor. Yaşamı elinden kayıp gidecekmiş de tutmaya çalışıyormuş gibi hızlı hızlı anlatıyor. Presleme işini yaparken gözüne çarpan ciltli kitapları balyalamaya kıyamayıp dev bir kütüphaneye çevirdiği odası huzuru bulduğu yer.
Bununla beraber, her gün birkaç bira yuvarlamayı, okumayı kolaylaştıran harflerden sarmal düşüncelerin kafası içinde daha rahat dolanmasını sağlayan bir yancı olarak görür. Ancak ne biralar, ne bir başka şey zaman içerisinde zihnindeki tilki kuyruklarının birbirine girmesini engelleyemiyor.
Geçmişine, çocukluğuna dair acı veren hatıralardan başka pek bir şey kalmadığı için şimdisine odaklanıyor ve durmadan anlatıyor. Ölüm, yaşam gibi pek çok konuda felsefi fikirleri olan biraz kasvetli bir havası var kitabın. Yaşamı ve ölümü içerisinde barındıran eserleri seviyorum, bolca okumalar!
