Ne zaman yolum memlekete düşse, Muhsin amcanın yanına uğramadan ayrılmazdım. Muhsin amca dediğime bakmayın, 90’lı yılların çocuklarının hepsinde emeği vardır. Çekirdekten bize eğitim veriyordu. Gülleri severdi. Balkonu güller ile dolu idi. Sokağımızdan geçen her yabancı mutlaka başını çevirip birinci kattaki Muhsin amcanın balkonundan ışıldayan güllere bakardı. Evimiz güllü balkonun çaprazındaydı… toprağı severdi Muhsin amca, şiiri severdi, şairleri severdi, yazardı çizerdi karalardı da kimseye vermezdi. Bize okurdu. “ gelin bakalım hergeleler” derdi bize. Kız çocuklarını unutmazdı. “ gül tanelerim” deyip seslenirdi. Evinin önündeki 4-5 basamağa oturup bizimle sohbet ederdi. Büyükmüşüz gibi, anlıyormuşuz gibi. Kimimiz anladı. Kimizin hiç oralı olmadı. “ Unutma” derdi bize ben unutmazdım…
Ahmet Telli’nin bu kitabında en çok takıldığım yerlerden biri oldu “unutma” sözleri. Her 10 sayfada bir farklı şiirlerde tekrarlanan “ unutma” beni çocukluğumun Rahmetli Muhsin Amcasına götürdü. Kelimelerin ciddiyeti beni rüzgarlarda savurdu. Dönüp dolaşıp okuyacağım şiirler damgaladı üzerime. Çocukluğumdan geçen sözlerin kalbine dokundu.
Fazla söze hacet yok sanırım… kitap incecik… içindekiler ise yıllara bedel olacak şekilde sıralanmış.
