''Gel! , Gel ki, ayrılığınla ne akıl kaldı bende, ne din.
Şu yoksul gönülden, karar da gitti, sabırda.
Yüzümün sararmasını, gönlümün derdini, can evimdeki yanışını sorma. Çünkü anlatmaya sığacak şey değil bunlar, gel de gözünle gör.
Senin sıcaklığınla pişmiş, bir somun gibi al oldu yüzüm.
Şimdi bayat ekmek gibi ufalanmış, yerlere saçılmışım,
Gel de yollardaki topraklardan topla beni,
Ayna gibi yüzünden hayaller toplardım.
Şimdi ise, bak da gör yüzüm,nasıl sapsarı, nasıl bumburuşuk...''
Sayfa 56
·
31 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.