Okurken birkaç kez "Yok artık, bu kadar da aptal olamazsın!" diye söylenip, kitabı yarım bırakmayı düşündüm. İlişkilerin olmazsa olmazı sevgi ve saygıdan sonra güvenmektir ama körü körüne değil ya. Her şey dozunda güzel, güvenmek bile. "O yapmaz, hayatta yapmaz, asla inanmam, o adam / kadın onu baştan çıkarmıştır yoksa neden beni aldatsın!?" gibi düşüncelerle başbaşa kalır, kafayı yersiniz. Herkes her şeyi yapabilir, herkes değişebilir ama herkes oturup bunları açıkça konuşamaz. Oysa çok mu zor "Ben artık sana aşık değilim ve hem sana hem kendime duyduğum saygıdan ötürü, birbirimizi daha fazla yıpratmamak adına ilişkimizi / evliliğimizi bitirmek istiyorum." demek? Hatta "Ben başkasına aşık oldum." diyebilmek. Bu düşüncelerimden ötürü karşılaştığım ilk tepki "Aman bekara koca boşamak kolay, öyle olmuyor işte!" Nasıl oluyor peki, birbirinizi yıpratarak mı? Ya da mutlu aile tablosu çizip, "Çocuklar için birlikteyiz." deyip birbirinizi aldatarak mı? Birbirine katlanamayan ebeveynlerin kendileri ile birlikte bu mutsuzluğua mahkum edip yetiştirdiği çocuklar ruhsal olarak ne kadar sağlıklı olurlar o da muamma tabi. Niye insan en başta kendisine yapsın ki bu saygısızlığı, seviyesizliği, kötülüğü? "Ama o benim ilk aşkım." "Ama tek gecelik bir ilişkiymiş." "Ama ben onu seviyorum o beni sevmese de hatta aldatsa da." "Ama başka bir adam / kadın olması mümkün değil." "Ama bizim çocuğumuz var." "Ama elalem ne der." vesaire diye sıralanmaya başlıyor inkar etmeler, kabullenememeler hepsinin başında da bir "AMA". Hiç sevdiğiniz insanın değişebileceğine ihtimal vermiyorsunuz, siz bile aynı kalamazken. Milletin ne düşündüğünün canı cehenneme ayrıca. Daha bir sürü şey yazılabilir, okusanız bana hak verirsiniz.

Aşk Gidiyorum DemezDuygu Asena · Doğan Kitap · 2021601 okunma

·

176 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.