Bakıldığında mutlu sonla bitecek bir aşk romanı gibi görünüyor. Fakat bu düşünceyle okumuş biri olarak beni çok şaşırtan bir olay örgüsüyle karşılaştım ve beklenilen son olmadı. Öncelikle otobiyografik izler taşıdığını Sabahattin Ali'nin yaşamını az çok bilen herkes fark etmiştir muhakkak. Aslında Ömer kendisi...Bana kalırsa Nihat da Hüseyin Nihal Atsız'dan başkası değil. Bunu kitapta sonlara doğru bozulan çarpık ilişkilerinden anlayabiliyorsunuz. Bu gözle bakarak okunulduğu zaman daha da etkileyici bir roman haline geliyor. Her karakteri çok derin ve ayrıntılarıyla yazmış ki karakterleri özümsememek elde değil. Ben yine kendimce Ömer'in böyle bir yola sapacağına ihtimal vermemiştim ve okurken olayların seyrine bir hayli şaşırdım. Yeri geldi Macide'ye üzüldüm yeri geldi Ömer'e kızdım. Karakterleri bu kadar benimsememizin sebebi hiç şüphesiz toplumu çok iyi yansıtmasıdır. Aydın kesim denilen o sözde "büyük" insanların iç dünyasında aslında nasıl hallerde oldukları apaçık bir şekilde gözler önüne serilmiştir. Aynı şekilde yarı aydın kendince bir iş sahibi olan Ömer'in de aslında ne kadar inkar etse de etrafındaki o insanlardan pek farkı olmadığı hatta onlardan uzak durmak istese bile yapamadığı görülmektedir. Ömer bunu ve bunun gibi kötü davranışlarını, yersiz düşüncelerini hep içindeki şeytana bağlamış onu suçlamıştır. Oysaki Ömer iradesizdir ve yüzleşmek yerine kaçmak ona daha kolay gelmiştir. Gel gelelim ki kitabın sonunda Sabahattin Ali buna çok güzel bir cevap vermiştir: "Halbuki ne şeytanı azizim, ne şeytanı? Bu bizim gururumuzun salaklığımızın uydurması...İçimizdeki şeytan pek de kurnazca olmayan bir kaçamak yolu...İçimizde şeytan yok...İçimizde âciz var...Tembellik var..." Kitabın özü bence burasıdır. Etkilendiğim ve beğendiğim bir kitaptı. Tavsiye ederim. Sevgiler.

İçimizdeki ŞeytanSabahattin Ali · Yapı Kredi Yayınları · 2019172bin okunma

··

316 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Rabia Aydoğdu