Yalnızca Tezer
Tezer Özlü yerine Tezer demek istiyorum. Çünkü bu kitaptaki yazılarıyla ona bu kadar yaklaştım. 2 kitabını daha okumuştum Tezer'in. Ama diğerlerinden daha farklıydı bu kitabı. Beni içine çekti büsbütün. O yüzden Tezer bu kitapta nelerden bahsetmiş ise onlara değinmek istiyorum. Tezer hiçbir yere hiçbir şeye ait olmuyor. Hiçbir yerde kalmak istemiyor. Ülkelerde, şehirlerde, evlerde, insanlarda ve hatta dünyada.. o bunlara hep yabancı ve uzak her ne kadar iç içe olsa da. Hiçbir yerden tamamen kaçamıyor bu yüzden sık sık seyahat halinde. Bir gün bir otelin küçük ve rutubetli odasında diş ağrısına dayanamayıp sürekli ilaç içerken diğer gün başka bir otelin yanındaki sokakta konyak içiyor. Tezer'in yaşı yok. Bir gün 20 yaşındaki bir gençle yatarken diğer gün 80 yaşındaki bir kadınla ölüm hakkında konuşuyor. Gittiği şehirlerde mezarlıklara uğruyor. Franz Kafka' nın mezarı başında uzun uzun oturuyor. Cesare Pavese' nın yanında kendini huzurlu hissediyor. Pavese' nin intihar ettiği otel odasının yatağına uzanıp haykırmak istiyor. Orası intihara çekiyor onu. Bir kez daha tazeleniyor intihar isteği. Ama otel değiştirmek kadar kolay değil kendisinden kaçmak. Bunu iyi biliyor. Yine de kendi sınırlarının sonuna doğru yolculuk ediyor. Başkalarının sınırlarına tahammülü yok. Başkalarının kurallarına, acılarına, yalnızlıklarına tahammülü yok. Sadece yazmak istiyor. Yazmak... Topluma karşı, toplumsuzluğa karşı, iyi görünümlü ailelerin iyi görünmeyen bireylerine karşı, insanlara dayatıldan olgulara karşı, tüm kalıplara karşı ve kendi iç sesine karşı yazmak istiyor. Bakıp, susmak değil haykırmak istiyor. Yalnızlıktan kaçıyor yine yalnızlığına... Umarım gözlerini kaparken dünyaya, tüm bunları düşünüp iyiki diyebilmiştir. Çünkü bir daha gelse dünyaya yine böyle yaşardı.
Tezer Özlü 
Yaşamın Ucuna Yolculuk 
sevde
·
105 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.