bakmayın öyle şaheser, yirminci yüzyılın en iyi romanlarından falan dendiğine, son derece demode, sıkıcı, kanser edici bir roman.
yazarı ingiliz virginia woolf. şu ünlü edebiyat eleştirmeni. saygımız sonsuz eyvallah da, bence bu opus magnumun sayılan eser olmamış abla.
bir kere "bilinç akışı" tekniği falan adamı canından bezdiriyor romanda. okuması zor bir metin. kitap nasıl başladıysa sonuna kadar o soğuk, sıkıcı, baygın, üst perde ingiliz snobizmini iliklere kadar yaşatıyor insana. ehh bu başarı sayılırsa başarılı bir roman evet. ancak ne bir bölüme ayrılmış, ne karakterden karaktere geçerken es verilmiş, hiç bir uyarı olmadan mrs. dalloway'den peter walsh'a, ondan mr. smith'e, oradan mrs. burton'a, arada tekrar bayan dalloway'e, en sonda hepsi birden (partide buluşuyorlar zaten) beyninizi iğfal ediyor sırayla. bilinçten bilince akıp kafanıza huni takıp yok mu beni öpen diye camı açıp avaz avaz bağırmak geliyor insanın içinden.
olay bir gün içinde yaşanıyor. sabahtan akşama varan bir günün içinde, bir düzine mr. ve mrs.'in hastalıklı zihinlerinde dolaşıp duruyorsunuz. bitse de gitsek modu devamlı "on".
arkadaşım hediye etti diye okudum. kendimi zorladım, elime almışken bitireyim dedim ve bitirdim. ama geriye dönüp bir daha elimi sürmek bile istemediğim kitaplar listesine aldım bile. çevirmen tomris uyar yalnız. çok mu önemli? bence değil.
neyse, şimdi arkadaşa "sebebi neydi ki?" demeye gidiyorum.
