İçime atarak biriktirdiğim, birikimlerim sonucu oluşturduğum ütopik dünyamdan yazıyorum.Burası gerçek hayat kadar mutlu değil.Fakat gerçek hayattan daha gerçek.Üzüntüler samimi burada.Anlayışlar normal karşılanıyor ve normalin tanımı yok burada.Normal olarak adlandırdığımız olay ve durumlarla karşılaşınca daha az üzülmüyoruz. Empati kurmak imkansız burada, yerine koymuyorsun kendini çünkü,sen o oluyorsun ya da onlar.Hayat burada bazen küçük iskenderden izler taşıyor. Cesursun.Ama bir o kadar da pes ediyor olma halin var.Bıkkınlık ve yorgunluk var burada.Çok kalabalık olduğunu da söylemeden geçemem.Kimler kimler burada bir bilseniz.Arkadaş Zekai de burada.Haksızlığın sona ermesini beklerken şiirler yazıyor yine.Evet hâlâ 25 yaşında ve Zeki Müren'i seveceğinize inancı tam.Burası öyle bir dünya ki,anneler asla ölmez burada. Sevmek,sevilmek asla tükenmiyor.Herkesin kapısında umut ağacı var suluyor ve büyütüyoruz.Beklemeye devam ediyoruz sonra varlığımızı kanıtlamaya ses olmaya devam ediyoruz.
Günlüğümden taşan bu yazıyı kendi yalnızlığımı azaltacağını düşünerek sizinle paylaşmak istedim.
·
68 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.