İlk defa Orhan Kemal okuyorum. İlk yazdığı dört kitaplık seriyi aldım. Bunlardan ilki Baba Evi-Avare Yıllar kitabı oldu. Baba Evi kısmında Adana'dan bir sebepten dolayı Beyrut'a mülteci olarak giden karakter ve ailesini anlatıyordu. Beyrut'a kadar ki bebeklik ve çocukluk hallerini anlatıyor. Yine psikolojik olarak baktığımızda babanın varlıklı ve iyi bir işe sahip olmasıyla gelen gözü yüksek, başkalarını küçümser halleri anne ve çocuklara çok yansımamıştı. Babanın ve ailesinin insanları kategorize etmeleri, küçümsemeleri ön planda. Ve ana karakter olan -ismi yok ama ben Orhan diyeyim :) Çünkü onun hayatıymış ya :) - Orhan'ın babasından gördüğü zulüm can sıkıcıydı elbette. Bir de üzerine eklenen fakirlik de olunca, Orhan'ın Beyrut'tan tekrar Adana'ya ve oradan da Avare Yıllar bölümünü anlattığı İstanbul'a göçüş hikayesi ve arkadaşlarıyla hayata bir şekilde kendi çabalarıyla tutunmasını okuyoruz. Ben maalesef kitabın bu bölümlerinde bir miktar sıkıldım Fakat ilerleyen sayfalarda varlıklı ailenin işsiz güçsüz, tahsille işi olmayan oğlu Orhan bir aydınlanma yaşadı ve memur olup sosyalliğin içine karıştı. Benim için kitap bundan sonra beni sarmaya başladı. Birtakım insan tahlilleri hoşuma gitti. İnsanlığa dair yapmış olduğu gözlemlere katılmakla birlikte altını çizdiğim yerler oldu. Ve sonu çok hoş bitti, dolayısıyla serinin diğer kitaplarını da merak ettim. Tavsiye ederim.

Baba Evi - Avare YıllarOrhan Kemal · Everest Yayınları · 2020830 okunma

·

248 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Selen Sevim