Gönderi
Nasıl anlatayım ki ! Her sayfada bir an için aklımızdan geçmiş fakat bunları bir köşeye yazıp paylaşmaya değer bulamayacak kadar benimsediğimiz eksiklikler var bu kitapta. Özümsemişiz ötekileşmeyi ve hiç yadırgamamışız da… Hep adımıza cevaplar verilmiş dinlemişiz, karakterimiz şekillenirken “O bunu beceremezler” ele geçirmiş hayatımızı. Tam kendime güveneceğim dediğimiz anda bir bakışın içindeki gözbebeğinin büyüklüğüne göre sınırlarımızı çizmişiz. Sonrası patolojik ve travmatik çocukluk, gençlik süreçleri… Adım atamama hayatın sularına ve ıslanamayışından değil de korku sularını tecrübe etmekten gidemeyişimiz uzaklara. Şimdi diyorum bazen iyi ki cesur bazı kadınlar, iyi ki aşırı öz kontrol geliştiriyor ve iyi ki bu tecrübeleri hikayeleştirip yayıyor. Bana göre sadece okununca anlaşılabilecek umarım gözlerle değil yüreklerle okunur.
Sorumluluk sahibi vatandaşlar sabahları aynı saatte kalkar aynı kutuların içine girmek için aynı tüplere binerlerdi. Vergilerini ödemekten, zamları kabul etmekten, haklarını çiğneyenleri izlemekten ve özgürlüklerini hayal etmekten başka hobileri olmazdı. Hobisiz nesillerin sıkıntıdan delirmiş evlatları hobileri icat ettiler. Hayattan tat almak isteyen isyancı çocukların sanat dallarına, kültürlere, mutfaklara göçebeliğe, spora duydukları merak, vatandaş olarak yetiştirilmiş ebeveynleri kaygılanırdı. Kaygılı ebeveynler zanax, prozac gibi ilaçları keşfettiler. Tırnaklarını yediler, ayrı yataklarda uyudular. Sardunya ve patonyalarla konuştular.
Bazı insanları hatırladıkları lanetlemiştir.
Bazılarını ise hatırlamadıkları.
·
411 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.