Çocukluğun verdiği tazeliğin, gamsızlığın, sevgi gereksinmesiyle inanç gücünün bir daha geri dönmesine olanak var mı? Bu zamanda masum bir neşe, sonsuz bir sevme gereksinmesi; bu iki yüksek erdem, yaşamın kılavuzudur; böyle olunca hangi çağ bu çocukluk çağından üstün olabilir?
Nerde o ateşli dualar? Nerede o en değerli nimet olan temiz, duygulu göz yaşları? Uçup gelen avuntu perisi, gülümsemeleriyle bu yaşları siler, saf ve temiz çocuk ruhuna en tatlı düşlemleri dökerdi.Acaba yaşam, yüreğimde bu göz yaşlarını, bu sevinç dolu coşkuları bir daha duymayacak denli üzünçlü izler mi bıraktı?
Acaba onlardan kalan yalnızca anılar mı?
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.