"Her insanın kimselerin uğrayamadığı, gizli bir sığınağı olmalıdır. Ancak yalnızken gerçekten özgür olabiliriz".
"Yavaşladıkça Çoğalıyorum" Montaigne qələmindən oxuduğum ilk kitab idi. Zənnimcə, xoş bir başlanğıc oldu, tanışlığıma məmnunam. Doğrusu, aforizmlər toplusu kitablar alışdığım tərz deyil, amma yenə də bir yerdən başlamaq gözəl oldu deyə düşünürəm. Həcm baxımından az olsa da, sonlandırmağım uzun zaman aldı. Bu tip kitabların səhifə sayından asılı olmayaraq, aramla oxunub həzm edilməli olduğunu zənn edirəm.
Yazarın siyasi, fəlsəfi, həmçinin, gündəlik məişət həyatı ilə əlaqədar düşüncələri, bunları ötürmə üsulu, digər filosofların kəlamlarına istinadları, yeri gəldikdə ironik yanaşmaları mənə tamamilə xitab edir. İlk başlarda çox sadə fikirlərlə yola çıxdığını düşünmüşdüm, lakin oxuduqca o sadə fikirlərin yerini daha dolğun və dərin anlamlı kəlamlara buraxdığının şahidi oldum. Məncə, kitabın bu cür sadədən-mürəkkəbə doğru tərtibatı yalnız məni yanıltmamışdır. Lakonik aforizmləri oxuya-oxuya qarşında səni daha samballı ifadələrin gözlədiyini bilmək, səbirlə bu yolda daha çox şey qazandıracağına inanaraq addımlamaq və uğurla bir nəticəyə varmaq idi, mənim bu kitabla səyahətim.
Kitabdan bal qırmağımın əsas səbəbi təkrar fikirlərlə qarşılaşmağım oldu. Bir neçə səhifə öncəsində oxuduğum bir ifadənin məzmununun saxlanılaraq kiçik dəyişimlərlə qarşıma çıxması məyus və narahat edirdi, doğrusu. Zatən əldə-ovucda olduqca düşündürücü və dolğun sözlər var ikən, belə eyniliklərin olması bir məna kəsb etmədi mənim üçün.
Kitab haqqında uzun-uzun bir şərh yazmaq niyyətində deyildim, sadəcə bəzi məqamları bölüşmək istədim. Yaxın gələcəkdə yazarın başqa kitablarına da şans verməyi planlayıram. Oxuyub onlar haqqında da fikirlərimi bölüşə bilməyi ümid edərək, kitabdan ən sevdiyim sitatla şərhimi sonlandırıram:
"Kitaplar, ansiklopediler oluşturmak değil görevimiz; kendi karakterimizi oluşturmak... Ve savaşlar kazanmak değil, kendi içimizde huzuru sağlamak".
Hər kəsə xoş və zövqlü mütaliələr diləyirəm ♡