Gönderi
Kitap Yorumu #3
Ahh Quasimodo...
Victor Hugo'nun ilk okuduğum eseri Sefiller'di. Kalemi, kurgusu, sonu öyle bir çarpmıştı ki beni kitabı bitirince neye uğradığımı şaşırmıştım.
Yıllar sonra ikinci olarak bu eserini okudum. Bu eserinde Sefiller'den çok farklı bir anlatım biçimi ve olaylara bakış açısıyla karşılaştım. Açıkcası böyle bir değişimle karşılaşmayı beklemiyordum. Hangisi daha önce yazıldı bilmiyorum ama Sefiller'in anlatım biçimi kesinlikle daha iyiydi.
Victor Hugo bu eserinde sadece romanın olaylarını anlatmakla kalmamış Paris'in geçmiş ve şimdiki (kendi zamanına göre) halinin betimlemelerine bolca yer vermiş. Ayrıca bazı konulardaki fikirlerini dile getirmiş. Bunu yaparken olay örgüsüne ara verip adeta fikir ve betimlemelere bölümler ayırmış. Değişik bir yöntem.
Romanın kurgusunu beğendim, karakterlerden sadece Notre Dame'nin kamburu olan Quasimodo'yu ve bebeğini kaybetmiş anneyi sevdim. Çingene kızı kitabın sonlarına kadar sevmiştim ama son yaptığı davranış beni çileden çıkardı. Kalan diğer karakterlere olan nefretimi tek tek sıralamak istemiyorum çünkü bir nevi içerik hakkında bilgi sızması olur (spoiler kelimesine Türkçe karşılık bulamadım, Türkçe yorum yaparken de onu kullanmak istemedim). Uzun lafın kısası güzel bir eserdi. Sevgili Quasimodo seni unutmayacağım ve her zaman seni seveceğim..
·
61 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.