Ümitsizlik bireyin imzasıdır ve yirminci yüzyılda insanın sosyal ve psişik temel imgesini oluşturur, anlatımı ise korkudur.
Modern sanat bu deneyimi benimser, örneğin müzisyen Knarf Rellom şu şarkıyı söyler: "Ümitsizliğe evet, kendine acımaya hayır!" (Sevilmeyenler Cenneti, 1998)