Kitap bitti. Karmaşık duygular içindeyim. Söze nereden başlamam gerektiğini bilmiyorum... Bildiğim tek şey; çocuklar çok acımasız. Çocuklar çok korkunç. İnsan 'bütün çocuklar acımasız değil geneli çok masum ve saf' diye düşünüyor başta. Sonra düşündükçe anlıyor ki en masum çocuğun içinde bile kendinden zayıfını hor görme, aşağılama düşüncesi var. Benim küçüklüğüm geldi aklıma. O kadar acımasızmışım ki... Kendime ' arkadaşlarım ' diye seçtiğim çocuklar dışındakilerin yüzüne bakmadığım, onlarla alay ettiğim yetmezmiş gibi kendi arkadaşlarımın da benim her istediğimi yapmasını, benim söylediklerim dışına çıkmamasını isterdim. Onlarda yapardı sırf benimle oynasınlar diye. Benim gibi olurlardı. Neyse ki karma benim için de çalıştı da kendimin farkına varabildim... Yine de şu an benim o zamanki hallerimden bahsedilince o kadar utanıyorum ve o kadar büyük bir vicdan azabı çekiyorum ki... Şu an küçük bir kardeşim var. Gerçekten iyi niyetli bir çocuk. Gerçekten öyle. Ama bazen... Bazen o da acımasız olabiliyor arkadaşlarına karşı. Yani diyeceğim o ki bütün çocukların içinde çok tehlikeli bir vahşilik var. En iyisinde bile korkunç bir acımasızlık mevcut... Yine kitaptan pek bahsetmedim ben :D Kitabın sonunu nefessiz okudum. Bittiğinde derin bir nefes verebildim gerçekten. Güzel bir kitaptı. Okumalısınız...

Sineklerin TanrısıWilliam Golding · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202081,1bin okunma

·

77 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

zeynep