Her gelişinde umutla geliyor, gelir gelmez kaçmaktan başka bir şey istemeyerek kaçmayı bir kurtuluş gibi görüyor ve bir daha gelmemek yeminiyle çıkınca yine özlemle yanıyordu.
İkisi de birbirine bakıp geçmişi düşünmekten kendilerini alamayacak kadar içten, alıngan olunca, bu hayat mümkün müydü? Daha bir ay önce, bu kadar onarılamayacak bir şey yapılmadığı halde de, henüz başlangıcında birbirleri için, böyle şeyler için acı çekmemişler miydi?