Moskova resmi makamları, bu milli ayaklanmanın Çeçenler için çok külfet getirdiğini ve bu sebeple Dudayev rejiminin kısa sürede yıkılacağını ümit ediyorlar. Bunu çabuklaştırmak için de, Rusya bölgedeki bütün banka işlemlerini dondurmuş vaziyette ve kamu işçileriyle emeklilere hiçbir ödeme yapmıyor. Tarımsal olarak zengin olan Stavrapoldan gemilerle yapılan gıda sevkiyatı durdurulmuş durumda ve iki hafta önce de Moskova-Grozni arasındaki iç hat seferleri kaldırılmış. Rusya'dan Çeçenya’ya artık sadece kara bağlantısı var. Rus teknisyenlerin bölgeyi terk etmesiyle, TV yayınları kesilmiş ve ülkenin iç bölgeleri elektrik kesintilerinden dolayı müşkül durumda kalmış. Telefon hatları sürekli meşgul, 400.000 nüfuslu Grozni’de akşam saat 18.00'den sonra sokaklarda kimseyi göremiyorsunuz. Dudayev yönetimi, şu anda tamamen Çeçenlerin kontrolünde olan petrol endüstrisinden gelen geliriyle, dışardan zaruri yiyecek ihtiyacını karşılayarak, ablukanın getirdiği sıkıntıyı hafifletmeye çalışıyor. Temel ihtiyaçlar dükkanlarda mevcut, fakat fiyat ayarlaması düzenli bir şekilde yapılamadığı için zaman zaman kıtlık söz konusu oluyor. Diğer taraftan, Sovyetler zamanında kanunlardan bir adım önde iş yapma hünerleriyle tanınan Çeçen iş adamnları ise ambargodan başarıyla sıyrılmış görünüyor. Grozni’nin ana caddeleri uluslararası bir otomoil fuarını andırıyor, son model Mercedesler, Cadillaclar, BMV'ler ve Volvo'lar.
Silah bulmak hiç de zor değil, satıcıları Grozni merkez pazarında bir çadırda bulmak çok kolay. Mesela, bir Makarov 400.000 ruble (615 $), bir kalaşnikof otomatik 250.000 ruble (385 $). Eğer 10 taneden fazla alacaksanız fiyatlar tüfek başına 20.000 ruble düşüyor. Bir gece görüşlü bazukayı ise, 1 milyon rubleye (1.540 $) alabilirsiniz. Eski apartmanlar ve paslı petrol tesislerine karşı, Grozni’nin dışındaki ekilmiş alanlara baktığınızda, Çeçenya'yı Rus-Sovyet kültür etkisi taşımayan bir yer olarak görmeniz mümkün. Kırmızı tuğlalı minareleriyle yeni camiiler, karışık dekore edilmiş çiftlik evleri arasından yükseliyor. Sanki merkezin etrafına dağılmış ufak bir kale gibi. Grozni’nin 20 km. güneyindeki tarım merkezi Urus-Martan'da köylüler neşeli bir şekilde geleceği tartışıyorlar.
“Eskiden Dudayev'e inanırdım, ama şimdi O'nun çok konuşmaktan başka bir şey yapmadığını düşünüyor.”
“Ben başkanı suçlayamam, O'nun ellerini parlemento bağlamış durumda."
"Belki de bizim İslami Cumhuriyete ihtiyacımız var.”
"Çıldırdın mı? Ruslar bunu asla kabul etmez.”
“Eğer herkes bizi kendi başımıza bıraksaydı, ikinci bir Lüksemburg olurduk.”
Köylüler bir noktada anlaşıyorlar: Çeçenlerin bağımsız şekilde var olma haklarına dair somut bir güvence olmadan Rusya Federasyonuna dönmenin imkansız olduğu. Grozni’de bir müzede 1944 sürgününün dehşet veren görüntüleri sergileniyor. Bir ziyaretçi Stalin'in portresinin altında takılmış duruyor, tablonun altında aceleyle yazılmış bir yazı Çeçenya'daki ruhu olduğu gibi özetliyor:
HEP AYNI, BİZ KAZANDIK!
İmza: ÇEÇEN CUMHURİYETİ. Bu yazıda Urus Martan'dan Yuri Zarakhovich'in gönderdiği raporlar dikkate alındı.
Yuri Zarakhovich / Urus-Martan
46 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.