Bazı anlar hakikat, insanın dipsiz bir kuyuya atıp da bir toplu iğne başı kadar gün yüzü göstermediği bir tutsak olur. Sen sanırsın ki, artık yoluma devam edebilir, kör kuyulara hapsettiğim hakikatin ağırlığını hissetmem bir daha. Esasında hakikat gözünün önündedir de fark edemez insan. Ve ne kadar uğraşırsan uğraş, hakikatten kaçmak imkânsız gelir. Hiçbir yere gitmemiştir oysa.
Sayfa 148 - Kanon KitapKitabı okudu
·
20 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.