Gencoy Sümer'in "Feneryolu Cinayetleri" adlı romanı, ülkemiz polisiye edebiyatının başyapıtlarından biri. Yazarın gizem ve muamma etrafında kurguladığı eseri türkiye'de polisiye edebiyat yazan herkes için kılavuz görevi görebilecek denli iyi bir çalışmaydı. Ancak...yazarın ikinci romanı Mavi Kolye, yazarın bu başarısının raslantı olmadığını kanıtlıyor. Feneryolu Cinayetleri'nde olduğu gibi, bir kez daha Katil kim? sorusunun etrafına örülerek kurgulanmış muamma ve gizem, yazarın daha ilk bölümde neyle karşılaşacağımızı çok güzel kotardığı renkli, ilgi çekici, birden fazla kişi üzerinden kitabın birden fazla ağırlık ve destek noktası kurguladığı çok ilgi çekici, ve hakikaten çok iyi bir polisiye örneği. Okumaya başlarken Feneryolu Cinayetleri kadar iyi olamaz diye düşünüyordum, ancak, yanılmışım. Mavi Kolye en az Feneryolu Cinayetleri kadar iyi bir roman. Gencoy Sümer'in bu kitabında da esas karakterimiz Feneryolu Cinayetleri'nde tanıştığımız Kerim Ülkü. Ancak yazar Mavi Kolye'de çok iyi başardığı bir şey daha yapıyor: öncelikle kitapta bir çok kişi var, ve katil kim? sorusunun muhatabı bu kadar kişi olması çok iyi. Burada dengeli bir dağılım söz konusu: ipuçları çoğaldıkça, sorular arttıkça, kuşkular çoğaldıkça ve yeni olaylar meydana geldikçe bazı yerlere, kişilere yönlendiriliyoruz, ve bunlar yem de değiller, boşluk doldurmaya yarayan zorlama ve uydurma bilgiler de değiller. Gencoy Sümer'in en etkileyici yönü, esas olarak karakterler üzerine değil, muamma üzerine düşünüyor olması. Sırf ilginç olması için zorlama, uydurma, zoraki olaylar, durumlar yaratmak yerine mümkün olabilecek durumları, kitap karakterlerinin etrafına sarıyor. Bu anlamda Vedat, annesi, Murat, Nazmi vd gerçekten kitabın hak ettiği o dengeyi kurabiliyor, burada şunu demek istiyorum: muammanın kitabın her tarafına, her yönüne doğru yayıldığını, kitaptaki kişilerin her birisinin önem taşıdığını görüyoruz. Tek eleştirim örneğin Zeynep karakterinin biraz daha öne çıkabilmesi olurdu. Bu kişiler ne çok ön plândalar, ne gerideler. Hepsi olması gerektiği yerde ya da yerlerde olan kişiler. Böylece hikâye akarken birden fazla kişiyle meşgul oluyor, ipuçlarını herkesi düşünerek değerlendiriyoruz. Bu, çok iyi bir nitelik kitap için. Ayrıca örneğin hikâyelerde zorlama hissi de verebilen ifşa anlarının burada bir trajediye ve hatta yeni bir muammaya dönüşebilmesi ise hem okur hem de yazarlar açısından bir başka güzel nokta. En azından benim okuyabildiğim türk polisiyelerinin bazılarında karşıma çıkan yazamama, dil kullanımı gibi sorunlar edebiyattan geçtim kitabı okuyabilmeyi bir sorun haline getirirken, çıtayı yükseklerde görünce kitabı okumanın tadına doyamadım diyebilirim. Eğer yanlış hatırlamıyorsam Mavi Kolye, bu sene okuduğum beşinci en iyi polisiye oldu (Sonuncu Oda, 1918-Bir Hayalet Dolaşıyor, Cinayet Mevsimi ve o muazzam Ecel Çiçekleri de diğer dördü). Türk polisiyesinin çok güzel örneklerinden biri olarak Mavi Kolye'yi mutlaka okumanızı öneririm. Ama önce Feneryolu Cinayetleri'ni okumalısınız.

Mavi KolyeGencoy Sümer · Herdem Kitap · 202075 okunma

··

724 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Cem