İlksöz: Yıllar geçtikçe, geçen zaman daha çok yoruyor insanı. 40lı yaşlara yaklaşan Arvid, annesinin, yapılan tetkikler sonucunda hasta olduğunu öğrenir, mide kanseri. Hastalığını öğrenen anne, 'ev' dediği, ailenin ilk yıllarının geçtiği Danimarka'nın kuzeyindeki kasabaya gitmeye karar verir birkaç günlüğüne. Yolculuğa çıktıktan sonra da Arvid 'ev'e gider, annesinin yanına. Hikâye 'ev'deki anne ve oğulun (bir türlü gelişemeyen) ilişkisini yansıtırken bir yandan da Arvid'in çocukluk ve gençlik yıllarının geçtiği bu yerlerdeki anılarını aktarır zamanda geri dönüşlerle. Hikâyeyi okumaya başladığımız anlarda bir anne-oğul kitabı okuyacağımızı, annenin zor anlarının birlikte aşılacağı duygusuna kapılabiliriz hakkı olarak. Ama okudukça, girişteki birkaç bilgiden (örneğin boşanma aşamasına gelmiş bir evlilik) sıkıntıları olduğunu anladığımız Arvid'in daha büyük dertleri, pişmanlıkları olduğunu farkederiz. Sanki Arvid 'ev'e sadece annesine destek olmaya değil (hatta belki de tamamen) kendisiyle, eski günlerle, aldığı ya da almak zorunda olduğu kararla yüzleşmeye geldiğini hissederiz. Şimdiki mutsuz hayatının izlerini arar oralarda. Sakin, dingin, yalın ve sade bir anlatımı var yazarın. Belki anlattıkları mutsuz olaylar ama bu durumları size boğucu, iç karartıcı bir şekilde yansıtmıyor. Okuma ise bir o kadar dinlendirici oluyor. Sanki olgun birinin, hayatının olumsuzluklarını kabullenmiş bir çaresizlikle ama hiçbir şekilde ajitasyon yapmadan size anlatması ve tüm bunları dinledikten sonra sizin kendinizi huzurlu hissetmeniz. Bu kitapla tanıştıktan sonra yakın bir zamanda Peterson ile birlikte 'At Çalmaya Gidiyoruz', bilginiz olsun şimdiden. Tavsiyemdir. Sağlıcakla. Kitapla. . . . Sonsöz: Hiçbir şey hayal ettiğim gibi olmadı. . . .

Lanet Olsun Zaman NehrinePer Petterson · Metis Yayınevi · 2012278 okunma

·

201 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.