Əsərin qəhramanları bizdən biridir, bizim kimidilər. Bəzən Adil kimi çox həssas davranıb çox istədiyimiz hər şeydən keçib, sonra peşman oluruq. Bəzən Ceyran kimi unutmaq üçün bir şeylər etsəkdə heç vaxt unutmuruq. Əsər Ceyranın gözləri ilə başlayəb Adilin sözləri ilə bitir; " Görəsən, çağırsam, gələrmi, Ceyran?..." Əsər xoşbəxt sonluqla bitsədə mən bir nisgil duydum.