Bu kitap benim travmam. Çok ciddi söylüyorum öyle :) Yani hakkında bahsederken bile yine o zaman ki gibi yükselip sinirleniyorum :) Zamanında başlayıp sonra uzun süre unuttuğumdan devam etmemiştim. Çünkü en başta hem karakterler sarmamıştı. Hemde hani korku filmlerinden göz göre göre bok yoluna giderler ve sen sinir olursun, öyle hissettiğimden kitabı kenara koymuştum ve sonra uzun süre unutmuştum. Sonra aradan zaman geçince bitirmek için yeniden başladım ve birçok krizle okumaya devam ettim. Gerçi yalan yok olaylar o kadar tahmin ettiğim yönde gitmedi ama özellikle baş karakter biraz sıkıcı olduğundan yine uzun sürdü bitirmem. Bitirdiğim an ise... Hatırlıyorum iş saatlerimin sonuydu. Şoka girmiştim. Böyle trans içinde giyinip minibüse bindim. Minibüste söylenmeye başladığımı hatırlıyorum :) Sonra eve yürürken yükselmeye başladım ve eve vardığımda bayağa sesli sövmeye başladım :)) Kandırılmak sinir bozucu :) Sonrada girip yorumlara bakarken ekşide "Final bulmuşlar ve üzerine bir kitap yazmışlar." tarzı yorumlar okudum. O kadar doğru ki. Gerçekten sırf şu final için bir kitap yazılmış. O yüzden içi boş ve sıkıcı gidiyor başlar. Gerçi şimdi Ahmet Ümit'i çok severim ama sırf o vuruculuk yüzünden şu kitabın çok bilinmesi sinir bozucu, bir yandan da hissedilen şey öyle vurucu bir sinir bozukluğu ki haklılar :)) Bu kitabı görünce bile tüylerim diken diken oluyor hala :)

Beyoğlu RapsodisiAhmet Ümit · Everest Yayınları · 201627,4bin okunma

·

44 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ayşe Narin