Uzun zamandır yağmurda keyifle yürüyen insanlar göremiyorum. Eskiden etrafta yağmurdan kaçmayan, damlaların altında keyifli keyifli yürüyen insanlar vardı. Parklardaki çiçeklerle konuşan, gece yarısı kenar mahalle banklarında huzurla yıldızları seyreden, sokak köpeklerinin başını okşayan, tramvayda ağlayan bir çocuk olursa veririm sevinir diye cebinde çikolata bulunduran insanlar vardı. O insanların hepsi şimdi yağmurla ilgili paylaşım yapma, çiçeklerin fotoğrafını çekme, sevimli çocuklarla selfie yapma derdinde. Bir çiçeği okşayacak, bir çocukla gülümseyecek, bir köpeğe ağlayarak aşkını anlatacak insanlar yok artık etrafta. Çünkü hepsinin çok işi var. Çünkü hepsinin akıllı telefonları ve sınırsız internet bağlantıları var. Ve gittikçe kabaran ölçüsüz nefretleri var. Ve elbette benim de durumum o kızdığım insanlardan farklı değil. Birbirimizden nefret ediyoruz artık, yaşasın kapitalizm!