Bugün iki kadın tanıdım. Her ikiside eşlerinden yara alıp anne baba rolünü üstlenen kişiler ancak birisi hala bunu farkedemeyip eşinin onu kullanmasına karşı ona sevgiyle bakabilmekte… Ne tuhaf bir sevme seni eritmesine karşı hala aşkla, merhametle ruhunu sarabilme. Gerçekten bu kadının sevme şeklini sanata benzettim. Kadın her ne yaşamış olursa olsun merhametini , gözlerindeki o aşk dolu masumiyetini kaybetmemesi bir sanattır. Adam ise bu sanat eserini kirletecek bir mürekkep lekesinden başka bir şey değildi… Peki bu kadının masum sevgisini cahillikle suçlamak mı bize akıllı olduğumuzu hissettiriyor? ya da karşılık beklemeden sevmenin anlamını mı yitirdik?
Diğer kadına gelirsek kocasının ona açtığı yaraların farkında olup çocukları için mücadele eden ve onlara sığınıp hastalık hastası olan birisi… Bu kadına göre sevgiyle huzurlu olmak yerine mücadelelere sığınıp kendini sevgiden , aşktan tamamen soyutlamış. Artık onun tek sevip saydığı inandığı evlada hissedilen inanç duygusunu yoğun bir şekilde yaşayarak çocuklarını da kendine bağlı kılarak özgür olmalarına izin vermemesi de giderek çocuklarını hayata karşı daha güvensiz bir şekilde büyütmesi mi adaletli bir davranıştır? Sevgisizliği , güvensizliği çocukların hayatına yaymak da bir haksızlık değil midir ?
#Frauadymn
06.10.2022
·
88 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.