"Kocakarı ile Ömer" şiiri sonu iyiye bağlanan tek hikayeyi anlatır:
Ocak başında oturmuş bir ihtiyarca kadın.
Açız! Açız! diye feryad eden çocuklarının,
Karıştırıp duruyorken pişen nevâlesini;
Çıkardı yuttuğu yaşlarda çırpınan sesini:
Durundu yavrularım, işte şimdicek pişecek...
Fakat ne hal ise bir türlü pişmiyordu yemek!
Yemek pişmez ve pişemez. Çünkü tencerede taş vardır. Ömer birşeyler getirir. Ocağı yakar, yemeği pişirir.
Yemek sıcaktı, fakat kim durup da bekliyecek?
Ömer, çocuklara bir bir yedirdi üfliyerek!
Kesildi haymede mâtem, uyandı ruh-i sürur;
Çocuklar oynaşıyorlar, kadın ferih ü fahur.
Safahat, Birinci Kitap
Sayfa 71 - M.Ü. İlahiyat Fakültesi Vakfı YayınlarıKitabı okudu
·
64 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.