Dengbêjler; yazısız, yasaklı bir dille, bir halkın ortak benliğini, bilincini, elmas değerinde sözcüklerle anlatan söz ustalarıydı. Sözlerini dinlemek geçmişin ruhuna inmek, geleceğin özlemleriyle buluşmak, bugünün acılarıyla yoğrulmaktı. Sesleri o kadar yanık ve güzeldi ki, dinleyenleri mest ederlerdi. Bu topraklarda; geçmişin acılarını ortak kültürde buluşturan bu usta bellekler, söze yaşam katar, binlerce misralık destanları sırasıyla, seslerinin güzelliğiyle dinleyenlere aktarırlardı. Öyle ki zaman zaman bu insanların seslerinin güzelliği, acaba yazılması yasak olanı dinlettirebilmek için bir tanrı vergisi miydi diye düşündüğü anlar az olmamıştı…
·
68 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.