İlk başta kitaba ön yargıyla bakmıştım "Çocuk muyum ben, konusu yaratığa dönüşen bir insan olan romanı okuyayım" diye. Ama öyle olmadı tabii. Gregor Samsa adında biri her geçen gün dönüşüm geçirerek bir yaratığa dönüşüyordu. En son çareyi onu odaya kapatmakta aradılar. Ekonomik olarak zor duruma düşen Samsa ailesi kendi geçimlerini temin edebilmek adına çeşitli arayışlara girip en sonunda bir işe girdiler. Ama Gregor o odada çaresizliğin ve yetersizliğin nirvanasını yaşıyordu. O çevredeki herşeyi anlamasına rağmen çevresindekiler onun hiçbir şey anlamadığını düşünüyordu. Evet o koca bir yaratığa dönüşmüştü ama hiç kimseye de zararı yoktu. En sonunda kendi odasında da ölüyor. Ama öldüğüne pek üzüldükleri söylenemez. Zaten o ölmeden önce ailesi onu yok etme veya uzaklaştırma arayışlarına girmişti bile. O önceleri ailesinin tüm yükünü sırtlayan ve onların her yardımına koşan birisi olup kendisini yok etme fikrini ortaya atan kız kardeşi Grete Samsa'yı en iyi anlayan ve onun kahramanıydı. Ama gelin görünki insan düşünce aile bile insana sırt çeviriyorsa diğer insanların zaten böyle davranması kaçınılmazdır. Franz Kafka bu öyküyü bir ara yatağından çıkmayarak geçirdiği bir depresyon sürecinde yazmış. Herhalde kendi durumunu dönüşüm geçiren ve elinden birşey gelmeyen gücü tükenmiş bir yaratığa veya dev bir böceğe benzetmiştir. Depresyon geçirenlerin ruhu da aynen bunun gibidir. Muazzam bir teşbih! İnsanı en çok bir başka insanlara yük olmaktan ziyade kendi ailesine ve sevdiklerine yük olduğunu anlamak yıpratıyor öyleki.
