Acaba ölüme mi dost olurum, şehadete mi? Ağır sancılar çekiyorum. Yalnızım, el uzatan yok. Bir tek toprak tutuyor gövdemden beni. Okşuyor toprak, kanlı sırtımı. Bir tek Allah var yanımda... O Dost ki, atışı gittikçe düşen şah damarımdan daha yakın bana. Hâlbuki ben hep dostu aramıştım çıkmaz sokaklarda, uçsuz bucaksız yollarda. Ama dost, benim kalbimde bir evmiş, oraya sığınmışım darılınca hayata...
Sayfa 41
·
1.520 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.