Ah keşke bir kere unutsa da bu unutması ile kalsaydı! Ama nerede, o kendisi unuttuğu gibi kendi dışındaki unutanları gördüğünden, ne kadar unutmaya yönelik -teşvik edici ya da caydırıcıvasıta varsa bunları kullanır, gece gündüz kendini ve başkalarını aldatıp durur. Nihayet hiç hakkı olmadığı hâlde hayâ edip yüzü kızarmadan, kendi şahsi alanı dışında dahi Allah'ın adının anılmasına onun ululuğunun ve büyüklüğünün ifade edilmesine katlanamaz. İyi ya da kötü günde, kalbinde Allah'tan başkasına yer vermeyen biri, Rabbine duyduğu muhabbetin coşkusuyla “la ilâhe illallah” veya “Allahu ekber” diye mırıldansa unutan insan, tüm insanlığa gözü kara savaş ilan etmiş olan ve insanlığı önü alınamaz bir felakete mahküm eden bu köktendinciliğin tehditlerine pabuç bırakılmaması için yaygarayı basar.Sanki kendi unutması hakmış ve bâtıl bir şey değilmiş, kimseye zararı olmayan iyi bir şeymiş gibi... Dahası kendisinden başkasının söylediği asla hakikat olamayacak bir bâtıldan ve meymenetsiz bir kötülükten ibaretmiş gibi...
·
310 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.