Yedi Güzel adam şöyle otursalar bir köy kahvesinde. Biz de yamaçlarına otursak onların, anlatsalar, biz de dinlesek. Çay bardaklarda hiç bitmese... Onlar okusa şiirlerini, yazılarını biz mest olsak, onlar söylese biz "Allah Allah" desek... Sanki Alaeddin Abi, takım elbisesiyle oturmuş elinde sigarası (olmazsa iyi ama) anlatıyor bana bir bir duygularını yaşadıklarını. Ve benim yaşadıklarımı da anlarmış gibi kendi tecrübeleriyle teselli, umut veriyor bana. Biz ölümü, ölen yakınlarımızı konuşamazken, evlat acısını da tatmış bir baba olarak öyle içli anlatıyor ki ölümü, ölüm de neymiş gülüm, diyesi gelir insanın ve yine onun gibi sevdiklerini kaybetmenin ne demek olduğunu anlamaya başlıyor insan. Ve yine onu dinledikçe hemen şiir okumaya başlayası geliyor. Hatta bir ara şair olasım da geldi. Ammaaa Alaeddin abinin, " şair olunmaz, yapmacık zorlama olur bu şairlik" cevabı vermesinden korktuğum için söyleyemiyorum. Şairliği ne hoş tanımlamış gel de bu hisse kapılma... Ne hırçın, dolu düzgün bir çocukluk dönemi geçirmiş. Demek fırtına, boran sonrası toplamış rahmet kelimelerini, yağmış sağnak sağnak şiir olarak. Seviyorum sizi güzel insanlar... Allah razı olsun içimde oluşturduğunuz coşku, aşk, ümit için. Rabbim havz-ı kevserinde buluştursun bizi sizlerle ve sizleri de sevdiklerinizle. Teşekkürler @izyayincilik

UnutulmuşluklarAlaeddin Özdenören · İz Yayıncılık · 2017133 okunma

·

54 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Zehra çelebi