Aziz Bey Hadisesi benim Ayfer Tunç ile tanışma kitabım oldu. Yazar, Türk aile yapısını çok iyi gözlemlemiş ve bu gözlemlerini ustalıkla dile getirmiş. Yazı dilini, anlatım biçimini çok beğendim. Kendisinin diğer kitaplarını da merakla ve büyük bir istekle okuyacağımı söylemek isterim. Arka kapakta dediği gibi; "Aziz Bey, Tunç'un insan olmaktan doğan zaaf ve yanılgılar nedeniyle yaralanmış, boşa geçmiş hayatlar üzerine yapılandırdığı öykü evreninin en hüzünlü, en gerçek kişisi." Bu kısa hikaye başından sonuna kadar beni öylesine içine çekti ki kendimden ve çevremden çok fazla benzerlikler yakaladım. Bu durum da haliyle içimizden birinin, belki bir komşumuzun belki bir akrabamızın hikayesini okuyormuşçasına yakın hissettirdi beni Aziz Bey ile. Ayfer Tunç hikayede oluşturduğu "sessiz" kadın karakterlerle de aslında ülkemizde her şeye boyun eğmek durumunda kalan, evde söz hakkı bulunmayan, nesneleştirilmiş annelere, eşlere büyük bir ayna tutuyor. Bu konuya değinmişken sayfa 72'deki şu alıntıyı paylaşmak istiyorum: "Her şeyi, herkesi kaybetmişti. Bütün bu kayıplar arasında en acısının Vuslat olduğunu hissetti. Bu boşluğu doldurabilecek hiçbir şey yoktu. Oysa Vuslat'ı hep bir gölge, loş bir ışık, duvarların renginde kaybolan bir eşya gibi görmüştü. Ortadan kaybolsa da yokluğu anlaşılmayacak kadar sıradan bir eşya.. Sevmek için zaman bulamamış, daha doğrusu hiç aramamıştı." Ne üzücü değil mi? Evlilikleri boyunca kendisinin hiç farkında olmayan ve onu sıradan bir eşya olarak gören eşi, ancak öldüğünde ve evde yalnız kaldığında anlıyor Vuslat'ın kıymetini. Hikayede değinecek birçok yer var aslında ama zaten kısacık olan bu hikayeden daha fazla bahsedersem okumak isteyenler için keyif kaçırıcı hale dönüşebilir bu inceleme. Ben daha fazla anlatmayayım ama siz mutlaka okuyun, tavsiye ederim!

Aziz Bey HadisesiAyfer Tunç · Can Yayınları · 202210,5bin okunma

·

242 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

s