Sevgili yazarımız Sümeyye Hanımın tüm samimiyeti ve içten duygularıyla kaleme aldığı ve bizlerle paylaştığı #ahbenkaçdefabüyüdünsen eserinin yorumuyla sizlerleyim bugünde.
Anne babasının ilk çocuğu olarak dünyaya gelen Sümeyye Hanım’ın daha kundaktayken baba kokusuna hasret günleri başlamış ne yazık ki. Mekke’ye çalışmaya giden babasıyla bir buçuk yaşında tekrar tanışmış özlemle. Üç yaşında ise nihayet baba hasreti bitmiş, annesiyle birlikte Mekke’ye yaşamaya gitmişler ama bu kezde vatanına hasret kalmış. Gurbet ve hasret hayatının bir parçası olmuş yazarımızın ama asıl zorlu zamanları tüm ailesi Mekke’de kalırken onun Türkiye’de ortaokul okumak için dönüşüyle başlamış. Yaralı bir yürekle vatanına dönmüş ve ailesini özleyerek geçireceği günler başlamış böylece de.
Fazlasıyla etkilendiğim; yüreğimde sızı, gözümde yaş ile okuduğum satırlarda duygu dolu anlar yaşadım. Uzun zamandır otobiyografik bir eser okumamıştım, özellikle de beni derinden etkileyenini. Ama kitabın adı ile hissedeceklerimi tahmin etmiştim aslında ve yanılmamışım da.
Bu güzel ve özel eseri ile hayat hikayesini biz okurlarıyla da paylaşan Sümeyye Hanım’ı ben tanımış olduğum için öyle mutlu oldum ki, zor günler geçirmiş olsa da yüreğinin güzelliğini kalemine en şiirsel haliyle yansıttığı ve yolculuğunda beni de yol arkadaşı olarak seçtiği için çok teşekkür ediyorum öncelikle. Ve sonrasında emeğinize, yüreginize sağlık diyorum tüm kalbimle, kaleminiz daim, okurunuz bol olsun Sümeyye Hanım.
Syf: 143
