"..Eve bakmıyordum yürürken. Bütün sevdiklerime öyle yaklaşmışımdır hep. Önce yöreyi yoklar, sonra birden dikerim gözümü ona. Ürperirim o zaman. Sevdiğim, olduğundan da güzel, daha değerli, daha sarsıcı görünür. Sonra gene yere bakarım. Kimi zaman bir harcama korkusu geçer içimden, 'Bu kadar güzel olunamaz, günahtır bu kadarı," derim. Yaşamağa çalışırım, beceremem..."
Sayfa 12 - MetisKitabı okuyor
·
48 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.