Dilsizin Ağıdı
“İnsanlar ve gölgeleri… Aynı ömür gibi, kimi uzun kimi kısa…”
Dilsizin Ağıdı, ağlayanın çok gülenin az olduğu bir dünyadan haber veriyor. Öyle bir dünya ki varla yok arasında mekik dokumakta. İnce, uzun parmaklı kadınlar gibi kırılgan, ağlamaklı ve sahipsiz. Gökyüzü, lacivert bulutlarından dökülen damlalarıyla yere inerken hüzün kaplar hassas kalpleri. Buğusuna sayısız incecik harf yazılmış camlar, sabah rüzgârından ürperen bir çiy tanesi, taraçalarımızdaki birbirine âşık kumrular, sessiz ve sakin yürüyen eski zaman dervişânı, sırlarında varlıklarını duyumsadığımız aynalar… Her biri raks eder karşımızda tek tek.
YORUMUM;
Her bir saç teli bir günümüzmüş gibi sessizce veda ediyor sanki. Bu sessizlik kadınların çağrısı. Bir tek kadın değil bu vedalar birer yardım çağrısı. Konuya nasıl gireceğim neler söyleyeceğim hakkında en küçük bir bilgim yok.
Kitabı okurken odaklanamadığım zaman dilimlerinde anlatılmak istenenin ne olduğunu çözemiyordum ve hikaye bana tuhaf geliyordu. Bilmediğiniz bir dili anlamaya çalışmak gibi bir durumdu. Okuyordum ama anlamıyordum. Ardından belli bir zaman ayırdım her bir hikayeye.
İşte o zaman anladım aslında söylenen şeyleri gösterilmek istenen iç yüzleri. Oktay beni en çok etkileyen hikayeydi. Okurken onun hislerini düşüncelerini empati yapınca tüylerim diken diken oldu. Her bir hikaye birer yalnızlık çağında yetişip koparılan çiçeklerin taç yaprakları gibiydi.
Uzun uzadıya konuşabileceğim bir kurgu değil. Ama her bir hikayeyi özenle okumanız gerekiyor. Size verebileceğim en büyük tavsiye bu olur.
