Lev Tolstoy’un Anna Karanina romanı şöyle başlar: “Bütün mutluluklar birbirine benzer fakat mutsuzluğun kendine has bir hikayesi vardır.” Her mutsuzluğun kendi içinde uzun, lirik ve kekremsi bir hikayesi vardır. O hissi yalnızca yaşayanlar bilir. Yargılamamalı kimseyi bu yüzden.