Çocuk kalbi
Çocuk Kalbi
Bu kitabı elime ilk aldığımda henüz 8 yaşlarındaydım. Çocuktum. O günlerde kitabı hiç bitirmedim. Çocukken okumayı severdim ama uzun süreli bir okuma alışkanlığım hiç olmadı. Ama okuyordum diyebilirim. Hemen hemen 9 sene oldu. Ben de neden olmasın dedim kendime. Neden çocukken elime geçen bu kitabı bitirmeyeyim? Aslında düşüncelerimi kitap bittikten sonra yazacaktım ama kendimi tutamadım. İzninizle.
Toplumumuz yozlaşmış durumda. Herkes artık sanki robot gibi hayatlarını dümdüz yaşamakta. Renksiz ve sıradan. Bazıları öyle çok takıntılı hale gelmişlerki, kendilerini yavaş yavaş yiyip bitiren bu fikirlerden kurtulamıyorlar. Bu hepimiz için geçerli. Ve bu çocuklara ve biz gençlere aşılanıyor, bazen empoze ediliyor.
Eskiden uzaya çıkabileceğine inanan ve bunun hayallerini kuran çocuklarımız vardı. Peki ya şimdi? Hayallerimiz elimizden alındı. İstemsizce ve fark ettirilmeden. Ve bunu normalleştirdik. Hayal kurmayı delilik, çılgınlık saydık. Ama hayal etmek hayatın canlı tutan renklerdi. Ve şimdi bu canlılığı çocuklardan aldık. Çocukluk saflığımızı yok ettik. Kitabı okurken bunu fark ettim. Temiz yürekliliğimiz nerede? Artık yüzümüze dahi bakmıyoruz. Yapılan her iyiliğin altında bir kötü niyet arama alışkanlığı edindik.
Tüm bunlara artan nüfus ve buna bağlı olarak artan suç oranlarını bahane edebilirsiniz. Hatta güven duygusunu tamamen gereksiz ve imkansız olduğunu dahi savunabilirsiniz. Ama tüm bunlar bir bahane.
Toplumumuzun eğitim biçimi öyle açgözlü ve acımasız olarak biçimlendirilmiş ki. Henüz hayalimizi gerçekleştirmeye kalkmadan bizi istemediğimiz renksiz dünyalara sokuveriyor. Doğru değil bu. Okullarda ne yazık ki bize merhametten, yardımseverlikten, onur, şeref ve haysiyetten bahsedilmiyor. Sanki her koyun kendi bacağından asılırmışcasına hata yapanı cezalandırıyorlar. Oysa hepimiz aynı gemideyiz. Ve toplumdaki her açılan yaradan bizler de sorumluyuz. Ancak öyle ki herkes düşenin arkasından bir tekme daha atma peşinde. Düşüren kadar biz de acımasısız. Ve insanımız bunlara inanıyor. Ne acınası...
Yaşamın, hayatın güzelliğini öğretmediğiniz bir nesile hem umut bağlayacaksınız hem de yaptıkları hatalardan dolayı onları cezalandıracaksınız. En acınası şey ise merhamet ve sevgi duygularını aşılamadığınız toplumda neden bu kadar suç oranı artıyor diye yakınacaksınız. Sorgulayalım artık kendimizi
28 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.