Köşebaşında adımların değil bakışların bile uğramadığı bir virane gibiyim. Güven duvarları yıkılmış, umut tavanı çökmüş, karamsarlık sarmaşıkları sarmış dört yanımı. İçime hüznün tahta kuruları dadanmış, yıkık penceremden içeri süzülen akşam güneşi batmış...
Zaman taarruz emrini vermişken gönlüme, mağlubiyetini ilan etmiş bi' çareliğim. Gitmekle kalmak arasında dokuduğum ilmekler söküldü birer birer ömür hırkamdan. Hiç bu kadar korkak ve hiç bu kadar cesur olduğum günler düşmüyor hatrıma. Lakin ben yola düşüyor, varmak için gidiyorum. Beni benden alan; eksilmeden çoğalan, gecemi gün eden kâdim bir gizin ardına... Yanan gönlümü saklayan ellerim tutuştu ve savruldu küllerim âh edişimle.
Bâtında gizli olan zahirde aşikâr olmaz sandım.
Ben en çok bana kandım,bir hayale aldandım.
Gurbete yaban eller dedim, sızlayan gönlümü bilmedim.
Yağmurları bulutlardan bekledim, göz yaşımı dindiremedim.
-turna
·
388 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.