”Şimdiye kadar tek bir kelime konuşmadım. Neredeyse on bir yaşındayım.” Yine harika, duygusal, öğretici bir kitap okudum. 11 yaşındaki Melody'nin hikayesi.... Melody beyin felci ile dünyaya geliyor. Yürüyemiyor, konuşamıyor, desteksiz oturamıyor ve düşmemesi için tekerlekli sandalyesine bile emniyet kemeri ile bağlanmak zorunda. Vücudunda tek kontrol edebildiği yer baş parmakları. Beynini saymıyorum çünkü beyni sapasağlam. Hatta çoğu insandan daha zeki Melody. Fotografik bir hafızası var ve hiçbir şeyi unutmuyor. Bütün zorluklara rağmen mutlu bir çocuk Melody. Anne-Babasının bunda büyük payı var. Bir de komşuları Bayan V. Bu insanları çok sevdim. Evinde ne kadar mutlu olsa ve ailesi onun kapasitesinin farkında olsa da maalesef çevredeki çoğu insan öyle değil. Konuşamıyor ve hareket edemiyor diye ona çoğu zaman metal retarde muamelesi yapıyorlar. Okulda arkadaşlarının bazıları tarafından dışlanıyor. Öğretmenleri onun kapasitesini anlamıyor. Tüm zorluklara rağmen yılmıyor Melody... Kitapta hüzün çoğunluklu olsa da mutluluk da çok fazla. Çalınan müziklerin renklerini gören, neşeli bir kız Melody. Ondan öğreneceğimiz çok şey var. En basitinden içinizde bir sürü kelime biriktirdiğinizi ve onları dışarı çıkaramadığınızı, kimseye ne istediğinizi anlatamadığınızı düşünün. Her ihtiyacınızı gidermek için bir başkasına bağımlısınız. Bunları düşündüğünüz zaman Melody'nin neler hissettiğini daha iyi anlarsınız. "Herkes kendisini ifade ermek için kelimeleri kullanıyordu. Ben hariç. Ve eminim ki tüm bu insanlar kelimelerin gücünün farkında değildi. Oysa ben farkındaydım." Çoğu zaman ne kadar ön yargılı davranıldığını ve insanların ne kadar acımasız olduğunu bir kez daha anladım kitabı okuyunca. Fakat iyiler olduğu sürece umut da daima vardır ... İyi Okumalar dilerim.