Zamana takılı kalmamıza neden olan anılar bile silinebilirmiş, ne garip değil mi? Unutmak hatırlamaktan daha zordur diye düşünürdüm hep oysa. Bilincin altına yapılan yolculuklarda, kendi halinde ufak bir çocuk, belki de 20 - 25 yıl sonra yeniden yaşayabilir çocukluğunu halının üzerinde dönüp duran bir oyuncakta.
Fısıldayarak konuşurken kendimle 60 metrekarelik 1+1 evin odasında, zaman için tek iş birlikçim olarak beyazlayan saçlarımı örnek gösterirsem, hesabını sorduğum yıllar kaybolmaya mahkum mu olacak odanın görünebilen beyaz duvarlarında? Bilmiyorum.
Kendim için çıktığım yolculukta tabelalar artık daha ilerisini gösteriyor. U dönüşünün yasak olduğu kadar ikaz lambaları bir not kağıdında kendini hatırlatıyor. Zaman insandan aldıklarını hiç beklemediği bir anda geri verebiliyor. Hayat işte, çaldıklarından sonra nedensizce şasırtabiliyor.
Cümle içinde kullanılabilen kaç duygu tüyleri ürpertebilir? Yada acı hissedilmek istendiği için mi 12:00 den evvel uyumaları çocuklara tembih edilir? Balkabağına dönüşeceğini bildiğim hayaller sokak lambaları sönene kadar elbette beklenir. Ve zaman, kaybettiğini kabullendiğinde işte o zaman değerlenir.
Cihat İNCE
Kendime kendimce not.