Kasımpatı
Önünde kışın olduğunu bile bile açar kasımpatı. Umudun bittiği, diğer çiçeklerin yavaş yavaş solduğu, yaprakların döküldüğü, kuşların dahi göç ettiği o mev-simde açar. Tam bitti dediğin anda, umudunu kaybet-tiğin anda, hüzün yapraklarını birer birer dökerken açar…
Güçlü insanları anımsatır belki de kasımpatı. Onla-rın direnişini örnek alır. Bütün zorluklara rağmen ümit var olan ve her yokuşu inadına tırmanan insanlara hayranlıktan ötürü… Yıkar umutsuzlukları kasımpatı. Ahseni takvimi örnek alır. Belki de umutlarını hep diri tutan ve yıkılmayan kalelere dönüştüren onların imanlarıydı. Evet kış gelse de büyük ecirler vardı onlar için, sonu hüsranla bitmeyen. Hâl diliyle der ki sana kasımpatı: Beni sana yoldaş kabul et. Yoldaşın olayım, ben senin imanına hayran kaldım. İmanıdır insanı ha-yata bağlayan. Ve bir yoldaş imanından alıyorsa umu-dunu, yol yorsa da onunla yol cennet yoludur.
Sayfa 1Kitabı okudu
·
66 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.